Togian Islands en Tana Toraja

Eindelijk aangekomen in Kilabukbuk op Lovina Beach, Bali. Net fris uit het eerste zwembad sinds 7 weken en op zoek naar de bekende plekken, die ik me nog wel vaag kan herrinneren.
Sinds afgelopen week hebben we een behoorlijke afstand afgelegd. De korte samenvatting is eigenlijk vanaf Bitung vertrekken; 12 uur in de bus via Manado naar Gorontalo, 12 uur op de boot naar Wakai, Togian Islands. Daarna 4 uur boot naar Ampana en 10 uur bus naar Tentena, vanaf daar een busrit naar Palopo van 12 uur, 3 uur naar Rantepao voor een verblijf. Daarna 9 uur nachtbus naar Makassar en vanochtend om 5 uur op om het vliegtuig naar Denpasar te pakken en daarna een 4 uur rit naar het noorden van het eiland... Pfew... Kilometers maken is nogal vermoeiend en slapen in de bus is er voor mij niet echt bij aangezien ik het gevoel heb dat die stoelen voor kabouters gemaakt worden, maar dat zal ongetwijfeld aan mij liggen.

Maar... De Togian Islands. Damn!!!! Toen we wakker werden (we sliepen in de hut van de kapitein, 1 van de 2 hutten op de boot, netwerken for the win! :-) )zijn we meteen naar het dek gegaan en passeerden we de eerste eilanden. De blauwe zee die overgaat in een groene oase met een stukje lichtbeige strand ertussen. Compleet briljant. Vanaf de boot zie je allerlei eilanden, onbereikbare paradijsjes. Gelukkig blijkt het allemaal nog net te bereiken :-) In Wakai worden we opgepikt door een lokaal bootje dat bij het hotel hoort, wat we dus ook meteen daar geregeld hebben. Hout en bamboe brengt ons naar Pulau Kididiri waar 3 hotels zijn en met een stukje strand is dat ook echt alles wat daar is. Pondok Lestari; een hotel van een lokale Bajo familie waar je letterlijk met ze meeleeft. Schitterend! Toegegeven, de douche was een flinke bak met water en een emmertje, wat vrij normaal is, maar deze keer moest de bak met alle andere gasten gedeeld worden. Zoet water was namelijk eigenlijk niet te krijgen op het eiland dus er was iemand die af en toe met een paar emmers water de jungle inliep en met volle emmers terugkwam om het bassin aan te vullen. De kamer was een houten hutje met 2 bedden en het eten was simpel. Maar het waren een bijzonder geslaagde 3 dagen! Meteen na aankomst teruggevaren naar Wakai om daar een waterval te bekijken maar blijkbaar zijn blanken bij een waterval een grotere attractie voor de locals dan de waterval voor ons. 200 fotos met locals verder gingen ze eindelijk zelf ook zwemmen en konden we weer een beetje chillen. Het gebeurd eigenlijk continue, maar deze keer was het wel een erg ongemakkelijke switsuit edition fotoshoot... Snorkelen op dag 2, gewoon een wandelingetje door de jungle en 2 stranden verderop het water in waar je 40 cm water had voor je direct boven het koraal hing. Maar goed dat de kilos weg zijn, anders had het niet gepast. Koraal van ruim 3 diameter zonder ook maar een afgebroken stukje, eindeloos veel kleuren vis tot kleine barracudas en koraal- en viseters van ongeveer een meter in de dipere stukken. Nooit eerder zo gesnorkeld. Daarna terug gezwommen naar het hotel, dat was ook meteen wanneer ik erachter kwam dat het het 2e strand was; we dachten namelijk de 1e. Wat een pokke eind. Achteraf die dag mn hele rug (inclusief een deel van mn reet, omdat mn zwembroek steeds afzakte) verbrand. Ben vandaag nog steeds bezig met lappen vel verzamelen :-D
De 3e dag met de locals een rondje om het eiland gemaakt en op Pulau Taipi (het eiland vanaf de boot) gesnorkeld, waar het zo niet nog mooier was. Geen grote koralen, maar nog meer vis en verschillende kleine koralen.

De dag erop vertrokken naar Tentena, een volle dag reizen. Daar een nacht blijven plakken maar 2 geloven op een kussen.... Dus om 4 uur begon de moskee en vanaf 5 uur deden de christenen vrolijk mee met Celine Dion op de band en meekrijsen. Dat gaat op zondag de hele dag door... Ik snap wel dat ze daar tot een paar jaar geleden elkaar de kop nog inhakten! Dat begrip nam gedurende de zondag ook steeds meer toe :-)
Door naar Rantepao, dachten we... Om 9 uur savonds worden we in Palopo de bus uit geflikkerd. In de stromende regen, onweer en pikkedonker en geen connecting bus naar Rantepao. TOP!!! Een auto naar Rantepao regelen, maar die wilde 4x te veel... Dus ’Ojek... hotel... Lima ribu?’ doet wonderen.

Volgende dag alsnog naar Rantepao in Tana Toraja. De Torajans zijn een volk dat eigenlijk leeft voor hun begrafenissen. Hoe belangrijker de familie hoe uitbundiger de offers moeten zijn, die beloond worden met graven in rotsen en beelden die daar naast worden geplaatst. Voor 1 beeld moeten 24 buffels geofferd worden, 30 miljoen rupiah per stuk; do the math... Sommige doden worden dan ook pas na een paar jaar begraven en een gids vertelde ons dat die ’staat van zijn’ gewoon ziek zijn heet. Alleen al alles uitleggen dat interessant is aan de rituelen kost een paar pagina’s dus die skippen we ff. Op de weg naar Rantepao stonden we al een uur vast omdat men een begrafenis aan het voorbereiden was. Welgeteld een dikke 80 zwijnen en 30 buffels werden (alleen al in het uur dat wij er waren) aangeleverd. We dachten morgen dan mooi die begrafenis ff mee te pakken, maar bleek dat deze begrafenis 2 (!!!) volle dagen voorbereiding en ontvangen van gasten met zich mee bracht. Moet een belangrijk figuur zijn dan :-)
Smiddags zijn we op een ojek langs wat culturele sites gegaan, de dodenhuizen zoals op de foto en enkele graven in grotten, waar een gids ons een lichtje bijscheen en vroeg overal fotos van te maken. Gezellig je kop achter een paar skelleten steken was niet alleen geen probleem, hij gaf me een zetje richting de lijken nadat ik een moment twijfelde met de gedachte aan respect voor de doden. De dodenhuizen springen overal de grond uit, iedere rijke familie heeft er een voor de familie en zo zijn ontzettend duur. De buffelskoppen op de voorkant staan voor het aantal buffels dat de familie bij de laatste begrafenis heeft geofferd, zodat je bij benadering kunt zien hoe rijk ze op dat moment zijn.
Dag 2 hebben we een auto gehuurd en zijn we de panorama’s gaan checken in het noorden van het gebied. De bergen in en schitterende vergezichten over het dal richting de stad. De weg was vrijwel weg, en we reden eigenlijk over halve zand/rotspaden de bergen op. Vooral naar beneden was het een hachelijke onderneming, haha! De bewolking zorgde bovenop de bergen voor een schitterend uitzicht, maar uiteraard bij viewpoint 2 zit je midden in die wolk die van buiten zo schitterend was. Beetje jammer... Maar al met al weer een briljante dag!

Savonds de nachtbus naar Makassar, een miljoenenstad in Zuid Sulawesi. En het was dus ook bagger :-( Zo snel mogelijk weg hier, dus we hebben ons relatief blauw betaald voor een ticket naar Bali meteen de volgende dag. Wel mooi nog even de eerste burgers en pizza in 6 weken meegepikt, hmmm... Maar dus vanochtend (daar zijn we inmiddels) om 0500 op en met slechts een uur vertraging om 1100 op Bali aangekomen. Taxi in en meteen doorsteken naar het noorden, het relaxte en relatief rustige Lovina Beach. Heerlijk! Het beste aan de dag zover is dat slechts 1 persoon vroeg om een foto en mij daarop haar camera gaf om een foto van haar te maken... Ik was compleet verbaasd! Op Sulawesi werden er dagelijks minstens 200 fotos van mij en locals geschoten, hier staren de mensen zelfs niet meer. Heerlijk anoniem :-)
Door Sulawesi heen reizend vond ik het minder mooi dan mijn herrinneringen aan Java en Bali van vroeger. Maar de hoogtepunten zijn daarentegen ook wel echt compleet briljant! Blij dat we die idiote reis gemaakt hebben, maar wat minder reizen en wat meer blijven plakken overal gaat een must worden. Niet alleen om te genieten, maar reisdagen zijn ook fuckin duur, haha.

Zo ff wat eten scoren, hopelijk mexicaans want die nasi putih komt me onderhand mn neus uit, en ff kijken wat we morgen gaan doen. Nog geen idee in ieder geval, behalve dat het zwembad in de plannen zit :-)

Sampai jumpa nanti!!!