Ecuador, Quito en Baños

We zijn inmiddels alweer wat verder maar ik was gebleven in Quito, Ecuador, waar ik wat lessen Spaans gevolgd heb. Een bijzondere week bij een gastgezin waarbinnen ik duidelijk kon merken wat een verschil de week Spaanse les kan maken. Ondanks dat de lessen met name over de grammatica gaan ben je wel zo veel met de taal bezig dat je er vanzelf veel van opsteekt. Halve dagen lessen en halve dagen activiteiten met de lerares (ja, dat klinkt fouter dan dat het was). Gewoon veel praten en tegelijk wat van Quito zien.

Zo was het de bedoeling om op dag 1 het oude centrum te bekijken toen mn telefoon gerold werd in een overvolle bus. Ik stond bij de ingang en als de deuren opengaan begint de hele massa te duwen, dus zelfs als ik het al gevoeld had, ik kon mn armen toch niet van de grepen aan het dak naar beneden doen omdat daar allemaal kleine mensjes om me heen aan het duwen waren. Toen het voorbij was reed de bus verder, was mijn zak leeg en mijn motivatie verdwenen om het oude centrum te zien. Dus terug gegaan en alles op de telefoon afgesloten. Het was ff niet anders, de dief had in ieder geval goede smaak...
De dagen erop zijn we om de lessen naar het archeologische museum, het monument op de evenaar en berg boven Quito geweest. Allemaal echt de moeite waard als je in Quito bent, wat voor mij betekende dat ik ze allemaal de week erop nogmaals gezien heb met Marieke.
Kerstavond heb ik die week doorgebracht bij de familie en zonder de gewoonten te kennen heb ik maar twee flessen wijn meegenomen, dat kan nooit ongewenst zijn. Tot mijn verbazing zit ik 2 uur later met 20 mensen om een tafel en heb met de zwager van mijn gastheer en de gastheer een redelijk goed biertje, eeehm gesprek in het Spaans, waarbij ik merk dat de eerste drie dagen echt al vruchten afwerpen. Daarnaast heb ik 5 kinderen naast me zitten die mijn Spaans na proberen te doen en daar heel veel lol om hebben, gezien een 2 jarige nog altijd beter Spaans spreekt dan ik. Maar de biertjes gaan er goed in, de kalkoen ook en de wijn blijft zeker niet achter bij de rest. Een onbekende familie die er voor mij toch een gezellige kerstavond van wist te maken. Gelukkig is een buitenlander in zo'n setting ook wel apart dus de mensen wilden ook wel praten en hadden meestal het geduld om te proberen me te begrijpen.
De rest van de kerst is langs me heen gegaan omdat het gezin naar de familie ging en ik gewoon iedere dag mijn lessen had.

De week vliegt voorbij en met mijn verbeterende Spaans wordt ook de gezelligheid met de gastheer beter en de kansen om een drankje mee naar huis te nemen worden niet gespaard. Einde week praten we over Oekraïne en Putin, snelheden op de autosnelweg, de Ecuadoriaanse economie en andere onderwerpen die we ergens vandaan halen. Het gaat niet altijd even gemakkelijk maar het feit dat het gaat is al heel wat!
Voor ik het door heb is het zaterdag en is het tijd om naar een hotel te gaan en in de middag Marieke op te halen van het vliegveld. Ik heb eigenlijk geprobeerd om er niet zo bij stil te staan de week ervoor, maar eenmaal onderweg naar het vliegveld begin ik er toch wel een beetje nerveus van te worden na zo'n lange tijd. Zeker op het vliegveld wachtend bij de deuren begonnen mn handen een beetje klam te worden, vooral toen men op het vliegveld beide deuren opendeed. Die natuurlijk niet tegelijk in de gaten gehouden kunnen worden... wat een k..zooi! Er leken wel 3000 Chinezen op het vliegtuig te zitten samen met een paar toeristen. Uiteraard komt Marieke pas als een van de laatsten naar buiten omdat haar bagage gecontroleerd werd (zoals zij nu mijn tekst controleert) en er eindelijk een scène volgt waar Hugh Grant een traan van in zijn ogen zou krijgen (deze mogen jullie zelf invullen).

De dagen erop chillen Marieke en ik gewoon in Quito en bezoeken daar een hoop van stad. We spenderen een dag bij Lago Quilotoa, een meer in een vulkaankrater ongeveer 2 uur rijden ten zuiden van Quito. Via een markt en een lokale familie, waar de cavia's als huisdier/maaltijd gewoon door het huis heen liepen, kwamen we aan bovenop de krater. Heel veel meer dan een stevige afdaling, even relaxen en een nog veel stevigere klim was het niet. Maar het uitzicht over het meer was echt schitterend. Een blauwachtig meer, turquoise wordt me ingefluisterd, omringd door een schitterende, bijna verticale vulkaanwand. Geweldig voor de foto's maar je moet er ook weer omhoog.

Ook doen we op oudjaarsdag een trip naar Cotopaxi, wat in Quechua 'nek van de maan' betekent vanwege de ronde caldeira waar de maan boven hangt op het juiste moment van de dag. Terwijl we omhoog rijden begint het te sneeuwen, ter herinnering: we zitten op de evenaar, en in die sneeuw klimmen we vanaf 4500 meter naar de refuge die op ongeveer 4900 meter hoogte ligt. De klim is strak omhoog in het zwarte zand en de sneeuw en kou slaan je in het gezicht. Eenmaal boven is het heerlijk om voor 4 dollar afgezet te worden voor een kop suiker met chocolademelk en een droog broodje. Vanaf de parkeerplaats op 4500 meter dalen we in de ijzige kou af met de mountainbike over een hobbelige zandweg. Een heerlijke afdaling, zeker wanneer het 300-400 meter lager langzaam weer warmer wordt en Marieke er ook lekker de vaart in heeft. Zo hebben we bij het aankomstpunt een half uurtje om te chillen naast een meertje voor de rest van de groep en de bus er zijn. We worden daarna om 1600 gedropt bij een tolstation om daar een bus te pakken naar Baños, ons einddoel van die dag. Na 1 bus naar Baños gezien te hebben en daarna niets meer, krijgen we van een buschauffeur naar Ambato te horen dat er geen bussen meer naar Baños gaan vanuit Quito. Dus we stappen bij hem in naar Ambato, dat in de goede richting is. Na een chaotische rit, met allerlei oudjaar rituelen zoals mannen in hoerige vrouwenkleding die ladderzat auto's stoppen en om geld bedelen om hun 'tot dood veroordeelde man te kunnen redden' of kinderen met maskers op die net als de heren de auto's stoppen voor kleingeld maar dan als bandieten, komen we rond 1900 aan in Ambato. Uiteraard was hier ook de laatste bus naar Baños al vertrokken om 1630, dus we lopen de stad maar in op zoek naar een taxi terwijl iemand ons al vertelt dat niemand meer naar Baños wil rijden omdat het bijna oudjaar is. Dat zegt mij dat het ongetwijfeld lukt, maar dat we de hoofdprijs gaan betalen. Uiteindelijk vinden we een taxi en het lukt me nog om af te dingen ook. Een ritje van 30 km duurt anderhalf uur omdat we continue gestopt worden door zatte mannen met springtouwen over de weg, en het centrum van Baños is uiteraard onbereikbaar. Dus om 2130 zijn we er eindelijk en uitgeput.

De straten in Baños staan vol met verklede mannen die het volk vermaken met dans, de kinderen vanaf 2 jaar lopen om 2400 gewoon nog op straat voor zover je door de drukte kan lopen en temidden van de chaos wordt er vuurwerk afgestoken en de Romeinse kaarsen vliegen je om de oren. Een gezellige mix tussen koningsnacht en carnaval dus.
In Baños zijn we twee dagen zoet met bijzondere watervallen, schommelen over 'the end of the world' en klimmen naar een Mariabeeld boven de stad. Bovendien is Baños een heel leuk stadje waar je je toch wel een paar dagen kan vermaken, zeker aangezien het hotel tevens een kunstgalerie was dus Marieke had het enorm naar dr zin.
Op 3 januari nemen we een vroege bus terug naar Quito, en het feit dat tegenover de heenweg dit met 1 zinnetje af kan, zegt genoeg over het gemak van de rit. In Quito sluiten we aan bij een Intrepid tour naar de Galapagos eilanden. Maar deze middag krijg ik eerst tijdens de Intrepid-stadswandeling toch nog het oude centrum van Quito te zien, en met Marieke haar camera valt er nu ook wat van vast te leggen...
De volgende ochtend moeten we bizar vroeg op voor onze vlucht naar San Cristobal, het eerste Galapagos eiland. Maar daarover later meer...