Terug in Peru

De 5 reis dagen die volgen waren best saai omdat je de kilometers echt moet maken, maar hebben ook zo zijn voordelen. Je weet namelijk nooit waar je eindigd als je je kilometers van die dag niet haalt, of er juist overheen gaat.
Een voorbeeld van een dag waarbij we precies aankomen op de geplande camping bij Ouro Preto de Ouest, die echter opeens dicht blijkt te zijn wegens een verbouwing. Heel prettig in de middle of nowhere, terwijl het al pikdonker is. De beheerder liet ons binnen en sloot het water even aan zodat we eten konden voorbereiden en een paar stenen opstapelen als afbakening van een vuur. En opeens was er een bbq op een gesloten terrein met overal honden, koeien en paarden om ons heen.
Ook halen we voor zonsondergang de veerboot over de rivier die Bolivia van Brazilië scheidt. Aan de overkant slapen we in tentjes letterlijk onder de Braziliaanse vlag die daar als territorium marker staat op een monument. 200 meter verderop in de bovenkant van de Y bocht vorm ligt Bolivia.

Te vroeg aankomen heeft als voordeel dat je nog wat kunt doen. Zo zijn we een halve dag te vroeg in Xapuri, waardoor we het huis van de vermoorde natuuractivist Chico Mendes kunnen bekijken. Omdat het zondag is is alles dicht maar aan de overkant vragen we in een winkeltje en krijgen we te horen dat een oude kerel ons het verhaal wel wil vertellen want hij was een vriend van Chico, dus waarom niet... Een lang verhaal met veel van zijn eigen geschiedenis en die van Chico resulteert in een zwart wit verhaal tussen goed (Chico en de vredelievende natuur weldoeners) en slecht (de duivelse Fazenda eigenaars die babies eten en hun bloed drinken). Ok, ik overdrijf maar het enorm zwart en witte verhaal ruikt al snel verdacht. Hetgeen overigens niets afdoet aan de interessante geschiedenis en strijd die zich hier afgespeeld heeft.
Ook heeft vroeg aankomen het gevolg dat je na het opzetten van tenten niet veel meer te doen hebt, hetgeen goed is voor het lezen zolang het licht is en daarna de alcohol consumptie. Trainen blijft inmiddels de essentie van uithoudingsvermogen :-)

Na de lange 5 dagen en een soepele grensovergang komen we aan in Puerto Maldonado, waar behalve de toegang tot de jungle ook echt alleen maar lokaal leven is. Weinig toeristisch maar het heeft ook zo zijn charme, wanneer alleen het centrale plein de onzinnige souvenierwinkels heeft. Jammer genoeg heeft het regenseizoen zich de afgelopen dagen ook gemeld, dus natte kleren (die al 3 weken aan een was toe waren) zijn natgeregend en met geen mogelijkheid meer droog te krijgen. Gelukkig kunnen we de stinkende tassen de volgende dag bij de organisatie van de jungle trip achterlaten. Een paar stuks kleding mee en gaan!
2 á 3 uur in de boot vanaf Puerto Maldonado de jungle in brengt je op redelijk afgelegen afstand van al het normale leven. Het onderkomen is echter briljant; alles van hout, savonds olielampen, de kamers zijn open en alleen de bedden zijn van klamboe voorzien. Het is allemaal heel simpel maar ingenieus bedacht en bovendien is het het beste matras van de afgelopen maanden... Je leert na verloop van tijd je prioriteiten kennen :-) Zeker in de fase na die van voor de derde keer je onderbroek omdraaien.
3 dagen spenderen we hier met wandelingen, uitzicht punten, boottochten en de lokale bewoners die hier nog ouderwetse gewoonten hebben doordat ze zo ver op afstand van alles wonen. Geen pijl en boog, geschilderde gezichten, vuurwater van bleekgezichten om meer van die onzin, maar moderne mensen die ver van alles afwonen en daardoor nog veel planten als medicijnen gebruiken ipv het ziekenhuis dat 4 uur verderop is en veel meer samen leven en delen dan wij gewend zijn. Ze zullen het toch echt samen moeten doen hier. Wel wat eye openers dus. Onder de medicijn planten had de shaman ook een heel makkelijk te maken plantenextract die men als stimulant gebruikt. However, no results...

De apen leven letterlijk om ons onderkomen heen, dus smorgens klimmen ze in de bomen langs je op of maken ze je wakker met de territoriale herrie. Tijdens de trips zijn het met name de vogels die je overal ziet. Jammer genoeg zien we het grotere wild niet, geen Anaconda, zwarte (lees enorme) kaaimannen of katachtigen. Wel tarantula's, groene adders (dacht ik), vogelspinnen, macaws en allerlei soorten en maten apen. Veel van de rest hadden we eerder al eens gezien.
Na de drie dagen varen we smorgens terug naar Puerto Maldonado om even na het middaguur verder te kunnen rijden. Rond 1600 komen we aan in Quincemill, een voorbeeld van te laat aankomen, omdat we nu de pas op 4700 meter en Cuzco niet meer halen voor 20:00, dus blijven we hier voor de nacht. Nog NOOIT, en ik was steeds de lul eerder, ben ik zo verschrikkelijk lek gestoken als in het uur na een regenbuitje in Quincemill. Het bloed stond me overal op de enkels en benen en het deed me bijna plezier dat de mensen die er normaal 0,0 last van hebben nu ook klaagden. Iedereen liep na 2 uur met gezwollen enkels en voeten rond. Te bizar voor woorden... Maar Cuzco is weer in zicht en ik kijk ernaar uit om de Andes weer over te gaan.

Cuzco, een feest van herkenning maar nu zonder voorzichtig te zijn omdat je over twee dagen de Inca trek gaat lopen. Dus feestjes zijn het gevolg. Alle Engelse pubs worden opgezocht en na een maand lokaal eten worden de oosterse keukens weer eens opgezocht. Cusceňa is een biertje dat overal bij past, met name de red lager. De trip met de truck eindigd voor mij de dag na aankomst op de 9e, maar ik blijf nog tot de 11e in Cuzco in hetzelfde hotel omdat het a) gezellig is en b) ik totaal geen zin heb om Cuzco te verlaten. Bovendien lag er nog een maand was die in 2 sessies moest omdat ik niet kan wassen wat ik aan heb. Én was er nog genoeg rond te lopen op zoek naar nieuwe eettentjes, een kapper en shops waar men de north face spullen voor een dubbeltje verpatst. Maar aan alle plezier komt een einde en de 11e vlieg ik naar Piura, via Lima, om met een vriendin daar de volgende ochtend een busje naar Mancora te pakken en 2 dagen aan het strand te chillen.
Mancora beach bungalows... Niet te duur, heel relaxt, zwembaden, strand en zee met een stevige stroming, leuk dorpje in de buurt, perfecte service, vriendelijke mensen en voldoende Cusceňa rochas... Dus de 2 dagen werden er uiteindelijk 6 en nog was het niet genoeg!!! Ik zou graag over alle avonturen schrijven die ik daar beleefd heb... Maar verder dan een ligstoel, bodyboarden, muziek, eten en drinken kom ik gewoon niet... HEERLIJK!

Tijd om door te gaan naar Quito, waarvoor ik uit kosten overweging een 22 uur durende busrit naar Lima neem om daarna een vlucht in Lima naar Quito te pakken. De bus was heel relaxed, films en alles! Cruz del Sul is een aanrader.
Jammer genoeg stonden we wel 3 uur stil op ongeveer 30 km van Lima omdat de idioten geen diesel meer hadden... Maar om 1500 konden we verder en mn vlucht ging pas om 1930, bovendien ben je in Zuid Amerika, dus maak je vooral niet druk, dat doet de organisatie ook niet... Eenmaal op het vliegveld gaat mn vlucht pas om 2030 en bij het inchecken gaat ie pas om 2100 waardoor we in Quito achter 2 vliegtuigen vol Amerikanen aankomen die niet alleen de complete rij foreign Immigrations tot aan buiten het gebouw laten komen maar lawaai maken alsof je midden op de kermis tussen de botsautos, gokkasten, trektouwers, spookhuizen en schiettenten staat. En ik weet zeker dat ik ook 1 of 2 rozenverkopers van de markt kon onderscheiden. Muziekje aan dus; M'n noise cancelling headphones zijn me nog nooit zo dierbaar geweest.
3 uur te laat kom ik om 0030 buiten en rij ik met iemand mee naar de stad. Deze week de schoolbanken in om het Spaans wat meer vorm te geven en daarna is Marieke er al :-)

Ik hoop dat iedereen een mooie kerst gehad heeft en wens iedereen een gelukkig nieuwjaar in het koude Nederland!!!