Brazilië, de route naar Peru

Rio is inmiddels alweer 5-6 weken geleden. De tijd vliegt voorbij en inmiddels ben ik in Mancora, Peru. Dat betekent dat ik al rond de 2 weken mijn eigen plan aan het trekken ben en daarmee op weg naar Quito in Ecuador. Daar ga ik Marieke oppikken en na een paar dagen Quito/Ecuador verder naar de Galapagos eilanden.

Maar om bij het begin te beginnen... Sinds Rio is het een behoorlijke rit geweest via Ouro Preto, Brasilia, Chapada dos Guimařas in Matto Grosso, de noordelijke pantanal, Vila Bela de Santissimo Trinidad, om via Xapuri over de noordelijke grens van Bolivia terug te rijden naar Peru, om daar bij Puerto Maldonado met de boot de jungle in te gaan en daarna de Andes over, terug naar Cusco; de navel van de wereld, wat het letterlijk betekent in quechua. Voor mij is het ook het centrum van de reis en een erg aangename terugkeer. Daar hebben we in totaal 4 weken over gedaan, met het bezoeken van alle sites.
Tegenover de eerdere etappes had deze dan ook veel meer kilometers, en dus ook compleet volle reis dagen met overnachtingen waar we maar tegen zonsondergang een tent neer konden zetten en eten koken. Met name het stuk van de pantanal terug naar Peru waren 4 reis dagen achter elkaar, en mede door het goede weer was de 5e geplande dag dus niet nodig.

Na Rio hebben we onze weg gemaakt naar Ouro Preto. De bron van de Portugese rijkdom in rond 1700. Al het goud kwam hier vandaan en creëerde zo'n rijkdom dat men een kerk in Rome op liet bouwen, de eerste mis door de paus liet doen en daarna afbrak en steen voor steen weer opgebouwd heeft ergens in Portugal. De paus kwam Rome destijds namelijk niet uit. De oude mijnen waar de slaven werkten kun je er bekijken, waar men letterlijk de goudklompen uit de rotsen trok nadat de ader bereikt was, en ook een modernere mijn mijn die inmiddels gesloten was maar met nieuwe technieken weer geopend kan worden. Ook staat er een kerk waar in totaal 300 (ik dacht 500, maar overdrijf een keer liever niet...) kilo goud in verwerkt is, en overal lijkt inderdaad bladgoud overheen gelegd te zijn. Een van de rijkst beklede kerken van de wereld, en destijds uiteraard alleen bedoeld voor de adel en rijksten. Een erg interessant dorp op de top van een heuvel.

Daarna een rit met een nacht bush camp naar Brasilia. Brasilia is een heel aparte stad. Ontworpen en gebouwd volgens het ontwerp, dat lijkt op een vliegtuig of vogel, met alle ministeries in de romp, de regering in de cockpit, de lokale regering in de staart, het gebied voor bedrijven tegen de romp op de vleugels en de woonwijken op de vleugels. De woonwijken hebben allemaal dezelfde eisen. Ieder woongebouw moet een zelfde omvang hebben met een open begane grond, zoveel winkels, ieder 2e woongebied heeft een tankstation, etc etc. Toen de stad over de geschatte aanwas van 1.5 miljoen mensen naar de 3 miljoen ging werd er in de stad niets bijgebouwd maar ontstonden er buitensteden waardoor de stad aan het ontwerp bleef voldoen. Schitterend maar niet praktisch...
De twee zesbaanswegen gaan smorgens open voor al het verkeer de stad in. Top! Tenzij je de stad uit wilt smorgens... Dat is ff lastig. En de avondspits uiteraard het omgekeerde.
Als je een bedrijf wilt oprichten kun je dat niet doen vanuit je woning, want daar mag je geen bedrijf hebben. Je moet dus ruimte huren in het bedrijfsgebied, want anders kun je toch onmogelijk een bedrijf hebben?? Dus er ontstaan kantoortjes van een meter bij een meter met een brievenbus.
Het gecentraliseerde heeft iets heel moois, maar praktisch is echt anders. Wij dachten het centrum van de stad wel in de romp en kop te kunnen vinden, en die is daar ook maar er is geen bar of restaurant te bekennen behalve in de supermall. Dat was een frustrerende eerste avond na een goede 2 uur zoeken.

Na Brasilia volgden weer 2 dagen rijden naar Chapada dos Guimařas. Chapada betekent iets als tafel en, inderdaad, de dorp ligt op een berg die richting het westen bijna overal als een ravijn eindigt. Het lijkt er echt op alsof het land ten westen gewoon opeens een goede 100 tot 300 meter naar beneden gezakt is. Dit maakt het een landschap vol met watervallen en geschikt voor allerlei dieren die in kliffen leven, zoals sommige macaws. Bovenop de chapadas is het grasachtig en droog maar 100 meter onder je is het een half oerwoud met enorm uitgestrekte Fazenda's met koeien. We hebben hier verschillende hikes gedaan langs watervallen over 3 dagen tijd. Het gaat continue op en neer rond de randen van de chapadas en de hitte op deze bakplaat is echt ongelooflijk. Het zweet stond letterlijk tot op het randje van de klep van mijn pet toen we de 2e dag een hike door het zand deden om bij een water bron te komen. Op de zandvlaktes van de chapadas zelf heeft de zon absoluut geen medelijden, en de paardenvliegen ook niet... We beklommen er een puist in het landschap die ons tegen de onderkant van ravijnen liet kijken en tegelijk alles op het lagere land liet zien. Schitterend, maar vooral weer verder lopen want de paardenvliegen blijven in het zweet op je lichaam plakken als je stil blijft staan.
Het dorpje zelf had een culinair festival wat ons goed uitkwam en een avond kinderorkest van een goede 2 uur waar de lokale bevolking voor uitliep. Erg goede dagen om van het landschap te genieten.

De noordelijke pantanal is weer net zo schitterend als het zuidelijke deel maar nog heter dan we het al hadden. Het is zomaar mijn favoriete gebied geworden als het aankomt op activiteiten en dieren. De eerste twee nachten slapen we aan een rivier, voor rivier safaris, kayakken en piranhas vissen. Veel vogels, kaaimannen en geen jaguars maar wel giant river otters. Ze zijn echt enorm, en omdat ze in groepen jagen gaan zelfs de jags en kaaimannen voor ze aan de kant. De derde nacht slapen we meer aan de buitenkant van de pantanal, waar het meer geschikt is voor paardrijden. Een beetje mazzel zorgt voor het begin van het regenseizoen toen we op de Rio Claro zaten waardoor de graslanden langzaam vol lopen en de paarden regelmatig door meterdiepe plassen heen moeten. Bijzondere dingen die we daar ogen zagen zijn veel Tuiuiu's en Hyacinth Macaws, de grootste en vrij zeldzaam. Jammer genoeg leverde de nachtsafari niet veel op, maar dat risico loop je.

Door naar Vila Bela de Santissimo Trinidad, waar we sliepen in een gerestaureerd eeuwenoud Portugees huis. Op de rivier rivierdolfijnen gezien die aan het jagen waren en om de rivier heen veel verschillende soorten macaws die toch echt de moeite waard blijven. Red and green, blue and yellow, red bellied... je ziet alle soorten die er zijn terwijl een bananenbootje ons door de jungle heen vaart. Een stop bij locals voor lunch ergens in de middle of nowhere waar ze 2 koeien, wat varkens en kippen hebben om van te overleven. Families die aparte boerderijtjes hebben maar elkaar continue helpen wanneer het nodig is. Het hoogtepunt hier is een ravijn die we tot het einde door lopen, waar de 200 meter hoge kliffen samenkomen bij een waterval. Aan alle kanten, behalve achter je, lopen de muren recht omhoog terwijl het water vanaf 200 meter met een enorme kracht naar beneden komt. De macaws en andere vogels vliegen er rond en het meertje onderin is ijskoud maar heerlijk om in te zwemmen. We klimmen nog om de waterval heen om erachter te komen en daarna probeer (want het was niet echt mogelijk door de kracht van de fall) ik nog met een gopro dicht onder de waterval te komen voor een foto. Kansloos :-) het water spoelt je onmiddellijk weg wanneer je de borstcrawl laat gaan om een foto te maken.

Vanaf dit punt maken we onze weg naar Peru. 5 dagen gepland om te rijden die er gelukkig maar 4 werden.
Vanavond mag ik ook weer 18 uur de bus in dus dan zal ik verder gaan met het begin van december want dit verhaal begint mn duimen te killen en mijn telefoonbatterijen leeg te maken.

0-4, trouwens??? Eindelijk eens goed nieuws.