Lima tot Puno

Langzaamaan komt Bolivia in zicht na een lange maar erg interessante rit door Peru. Een paar dingen die opvallen... Een Inca trail met 2 half afgebroken teennagels is geen pretje, van Pisco sour heb je niet erg veel nodig, zonnebrand des te meer, de skills rondom kaarten schudden beginnen weer toe te nemen, ochtenden beginnen om 0600, verkiezingen nemen ze hier bloedserieus (0500 vannacht kwam er nog een omroep wagen door de stad), de Inca's hebben superieure steen stapel skills en vooral; imodium delen met elkaar schept een band.

Om te beginnen met Peru; het land was toch anders dan ik verwacht had. Langs de kust naar het zuiden rijdend merk je dat het land uit een aantal stroken bestaat vanaf de zee naar het binnenland. Aan de zee ligt direct een droge woestijn tot je de Andes bereikt en achter de Andes ligt de jungle. Onze route naar het zuiden heeft ons alleen niet in het jungle gebied gebracht, maar dat komt over 2 maanden wel goed.

De afgelopen 2 weken is er onderhand zoveel gebeurd dat ik het gevoel heb al veel langer onderweg te zijn. Na een nacht in Lima zijn we 0500 naar Paracas vertrokken, daar liggen een aantal eilanden met allerlei bijzondere dieren. Een boottrip was zeker de moeite waard, met name de zeeleeuwen, pelikanen en Huboldt penguins. Smiddags rijden we meteen door naar Huacachina voor een rondje sandbuggy knallen, sandboarden en slapen in de woestijn. Meteen een van de beste dagen tot nu toe. De zandduinen zijn nogal hoog en de buggy knalt er overheen alsof je in de achtbaan zit. De buikschuivers van de zandduinen af gaan ook lekker en als de zon ondergaat rijden we een vallei in om een kampvuur op te zetten voor de bbq en ten onder te gaan aan de pisco cola. In een slaapzak onder de sterren is het apart om de melkweg weer eens met het blote oog te kunnen zien. Een perfecte dag/nacht om met een groep te starten.

Daarna door naar Nazca om de Nazca lines te bekijken en een aantal sites van deze pre- Inca beschavingen te bezoeken. Cahuachi was erg interessant en net pas open, maar ook de Nazca lines waren gaaf om gezien te hebben. Het blijft apart hoe dit gebied een microklimaat heeft waardoor het ontzette veel droger is dan de aangrenzende gebieden, en omdat de wind continue van het westen naar het zuiden draait waait alles stof en zand weg waardoor de Nazca lines dus al honderden jaren zichtbaar blijven. Na Nazca hebben we twee dagen in Arequipa doorgebracht, de witte stad. Schitterende gebouwen opgetrokken uit de witte stenen die daar in de buurt gevonden worden. Aangezien nacht 1 een zware nacht was in een discotheek was dag 2 lekker relaxt in de stad rondlopen en wat inkopen doen en daar is het bij gebleven. Bij Chivay zijn we bij de Colca canyon geweest om de Condors te zien, om daarna door te gaan naar Raqchi waar we bij een lokaal gezin overnacht hebben. De Homestay was erg interessant voor het testen van je Spaans en uiteraard moest de complete traditionele outfit erbij voor een locale ceremonie en een uitgebreid dansfeest met de locals, om te vieren dat de coca geofferd was. Via een tempel in Raqchi rijden we smiddags door naar Cuzco, waar we toch langzaam wel naartoe aan het leven waren.

Cuzco is een briljant leuke stad (toegegeven, we zitten niet in het vervelende deel) die net even te touristisch opgezet is. Eenmaal aangekomen zijn we even bij het Jezusbeeld boven de stad geweest om het uitzicht mee te pakken en daarna zijn we in een Ierse pub wat gaan eten. Gelukkig liep dat door de pisco sour compleet uit de hand en kwamen we rond 0400 thuis en was de volgende dag een redelijk zware, waarop de Inca trek voorbereid moest worden: broek kopen, pet kopen en liters zonnebrandcrème.
De volgende dag is het 0600 vertrek om Saqsayhuaman te bekijken, een heel bizarre site met enorme stenen die precies in elkaar liggen. Onmogelijk gewoon. Daarna is het tijd om te gaan lopen, 4 dagen met 16 man door de Andes over het oostelijke Inca pad en andere bergpassen. Een samenvatting: 50 km tussen 3500 en 4700 meter, tentjes, lokaal eten, vertrekken met zonsopgang, locals ontmoeten, een pas van 4500 meter hoogte en een van 4700 meter hoogte, voetballen met locals op 4200 meter hoogte (geen succes) en gelukkig geen hoogteziekte.
De uitzichten waren compleet geweldig met een campsite tegenover een gletsjer en een op de rand van een bergkam. Dag 2 was een enorme klim van 3000 naar 4500 meter, een beetje zoals Ben Nevis maar dan zonder zuurstof. Na een overnachting op 4200 pakken we op dag 3 de pas van 4700 meter, waar het zuurstofgebrek wel stevig word voor de inmiddels snotverkouden kampeerders. Maar rond 1200 zijn we op de top waardoor we weer langzaam naar 4200 af kunnen dalen. De passen waren smal, steil en hoog maar dat maakte het uitzicht des te mooier als je eenmaal boven was. De passen afdalen was ook een avontuur, en zeker met 2 ingescheurde grote teennagels was dat pijnlijker dan naar boven :-) Dag 4 dalen we weer af naar 3200 ongeveer om te eindigen in Ollanteytambo
Daar bezoeken we smiddags de zonnetempel, compleet briljant. De hele berg aan de overkant word als zonnewijzer gebruikt dmv uitgehakte gezichten en opgestelde torens op de berg.

De volgende dag is het dan eindelijk ook tijd voor Machu Piccu. Omdat ik een community trek gelopen heb over het oostelijk Inca pad loop, je niet machu Piccu in, maar moeten we naar boven met de bus. (We hoorden trouwens ook dat de classic trek die dag niet met zonsopgang door de sun gate gekomen was, omdat men de poort niet open had gedaan. Dat was voor de meesten de enige reden om de classic te lopen dus zij waren redelijk woest...) Eenmaal binnen en daarna nog verder omhoog klimmen is het uitzicht over de hele berg echt briljant. Moeilijk te beschrijven maar de foto's spreken voor zich. Na een tour van 3 uur (de gids raakte niet uitgepraat) hadden we nog 2 uur tijd over, dus zijn naar de sun gate gesprint en daarna nog naar de Inca bridge die aan de andere kant ligt. Heftige stukjes lopen aangezien de gids aangaf dat we daar toch wel 3 uur over zouden doen. En toen we om 1400 strak op tijd in de rij bij de bus stonden, had ik ook medelijden met de medepassagiers. Zelf ruik je jezelf niet meer na 4 dagen klimmen in de bergen :-)

Uiteindelijk zijn we savonds weer in Cuzco uitgekomen en hebben het in de kroeg en de discotheek gevierd. Niet zo heftig als de eerste nacht Cuzco, maar toch... Gisteren was het een dagje chillen in Cuzco en inmiddels zijn we in Puno aangekomen om morgen het lake titicaca op te gaan en smiddags de grens met Bolivia te passeren.

Tot zover dus Peru, over 2 maanden verwacht ik hier weer terug te zijn, hopelijk dan alleen wel wat zomerse temperaturen...