Puno tot Argentinië

De afgelopen 3 weken ben ik vanaf Puno, Peru, tot aan Salta, Argentinië gekomen. Het grootste deel van de reis was een tour door Bolivia, met daarna 2 schitterende dagen in Chili.
Bolivia is echt een waanzinnig mooi land als je puur kijkt naar het landschap. Komend vanuit Peru is het alleen echt wel een stap achteruit qua ontwikkeling. Hier waren ook verkiezingen die in Nederland op pagina 38 van nu.nl bijgehouden. Ongetwijfeld heeft Evo Morales weer gewonnen aangezien zijn policies de stemmen vatn de armen al kopen tijdens zijn bestuur. De houding van het land zelf is veel minder open, de mensen lijken wat wantrouwig, service en/of ontbijt lijken als onnodige ballast gezien te worden en men lijkt ook af en toe geen geld te willen verdienen. Maar damn... wat is het een mooi land.

Vanaf Puno bekijken we eerst het Peruaanse deel van lake titicaca wat, ondanks of wellicht wel door een dorp op riet, eigenlijk niet was wat ik ervan verwachtte. Het dorp en de tour waren wel aardig, maar het was geen groot open meer en eerder te vergelijken met een grote plas voor waadvogels. Het werd dus tijd om de grens over te gaan, waar ik eerst steekpenningen aan de Peruaanse kant moest lappen en om daarna door een Boliviaan verwelkomt te worden die 3 minuten hoestend, alsof hij om 1100 zijn 8 pakje sigaretten gehad had, en aan zijn ballen graaiend naar mijn paspoort aan het bekijken was. Toen twijfelde ik nog of dit een slecht begin was of een teken dat dit Bundy land helemaal top ging worden...

De andere kant van Titicaca was echt geweldig!!! Vanaf Copacabana zijn we op Sun Island geweest en daar een korte 10 km hike gemaakt. Schitterende uitzichten over het meer en het eiland. Ondanks de hitte op het eiland herinnert de zon je er wel aan dat je hier nog altijd op 4 km hoogte zit, en anders de kou op de boot in de ochtend wel. Heerlijke dag gehad op de zogeheten geboorteplaats van de Inca's.
Daarna zijn we doorgegaan naar La Paz, een stad zonder franje. Positief betekent dat dat de mensen er hun normale leven bezigen ipv zich uitsloven voor de toeristen wat wel een frisse afwisseling is. Jammer genoeg was ik redelijk uitgeschakeld door een maag die alles zo snel mogelijk kwijt wilde, iets dat ik sinds Puno al had maar daar wilde ik met Titicaca op het spel niet aan toegeven.
Wel heb ik de kabelbaan gezien en stukken van de stad en ik kan me wel voorstellen dat, met name de zoekenden naar het huidige Zuid Amerika, hier hun ei goed kwijt kunnen.

Na La Paz stoppen we een nacht in Livichuco, een homestay met locals. Zowel de traditionele weefvrouwen en zang en dans was ik wel klaar mee, maar de volgende dag hebben we bij de locale school met alle koters rondgehangen met voetballen, basketballen en frisbees. Nu ik de mannekes een beetje kan begrijpen was dat wel echt gaaf.
Door naar Potosi om de mijnen te bekijken. Een echte highlight! Via een verwerkingsbedrijf naar de markt om cadeaus te kopen voor de miners, waarbij ik dynamiet in de handen gedrukt kreeg die we ondanks de fantasie deze op de salt flats op te blazen maar hebben laten liggen. De berg is ooit 300 meter hoger geweest maar door goud en met name zilver is de top compleet afgemijnd. Nu gaat het vooral om lood en zink dat er te halen is. Met extra pak, lampen, laarzen en mondkappen mogen we naar binnen. De werkomstandigheden zijn bizar en de meeste jongeren proberen er geld te verzamelen voor een andere manier van leven. Ervaren miners worden niet ouder dan 45-50. Bij het binnenstappen krijgen we te horen vooral niets aan te raken, want stroomdraden en water gaan niet goed samen... hmmmm...
We hebben er twee uur rondgelopen en wat coca kauwende miners gesproken die teleurgesteld waren dat we drinken hadden als present en geen coca, want daarvan krijgen ze geen honger en worden ze ook niet moe. Zo wordt een dubbele shift per dag een stuk gemakkelijker :-S wtf... Op het einde nog even geproost op een standbeeld van de duivel die daar als beschermheilige stond. (Misschien wel een slim idee; degene die je wil pakken omkopen ipv bidden tot degene die je misschien wel kan beschermen :-) ). Jammer genoeg bood ik daar als eerste aan en zag de rest daarna toch af van de shot. Mn slokdarm brandde achterin de middag nog steeds. Een succes dus, zoals dit epos al aangeeft...

Daarna door naar Uyuni voor de Salt Flats, een oud deel van de oceaan dat omhoog gedrukt en uitgedroogd is. Onderweg hebben we nog een uitstapje gemaakt naar de laatste trein die door Butch Cassidy & the Sundance Kid overvallen is, waarna de legende volgens de locals onduidelijk eindigd. In Uyuni hebben we met wat uitzicht punten, een bezoek aan een kleine zoutverwerker en een wandeling op Pescado Isla was dit ook echt heel gaaf. De omgeving blijft apart en het ziet er uit alsof je op ijzel rijdt. Einde middag uiteraard ook de fotoshoot, zoals deels op fb al te zien, en daarna een briljante zonsondergang. Ook echt de moeite waard, al is dit minder in verhaal uit te drukken.
In Uyuni hebben we nog een dag extra gebivakkeerd omdat we niet mochten reizen ivm de Boliviaanse verkiezingen. Niemand mocht reizen, iedereen moest in zijn stemlocatie aanwezig zijn en stemmen is verplicht. Er mocht zelfs de avond ervoor geen alcohol genuttigd worden... Compleet geschift.

Na Uyuni zijn we de Altiplano opgegaan. Eigenlijk is het niets meer dan een vlakte op enorme hoogte, boven de 4200 meter. Hoogte betekent kou en wind betekent nog meer koude en is ook de reden waarom er geen sneeuw ligt. In de zon is het nog wel redelijk te doen maar zonder gaat het echt heel hard. Wildplassen op 5000 meter hoogte in de wind wordt een komisch spsctakel, maar when you gotta go... Ik zakte gewoon half door een steen heen die door de wind compleet uitgehold was. Een paar dagen kamperen in de wildernis met Flamingos en uitgestrekte landschappen was vermoeiend maar zeker de moeite waard. Je bent toch vooral onderweg, langzaam in de richting van San Pedro, Chili, voor de Atacama desert.
Grensovergangen blijven een bitch hier, maar het feit dat er een weg ligt van asfalt maakt dat al snel vergeten. Chili is meteen weer veel rijker en luxe dan Bolivia. De Moon valley, een stuk berg landschap dat eruit ziet als op de maan, is een briljante site. Bijna de beste dag in ZA tot nu toe. Klimmen, grotten, uitzichten en een zonsondergang bij Coyote Rock, een hoge overhangende steen zoals in de cartoons van roadrunner. Savonds hebben we nog naar de sterren gekeken met wat uitleg, aangezien de Atacama ongeveer de beste plek is in de wereld om dat te doen. Ook wel leuk, al was met name de laser van de onderzoeker die alles uitlegde gaaf, boys will be boys...

Na een goede dag Noord Chili word het tijd om de Andes weer over te steken en Argentinië in te gaan.
Inmiddels is dit alles al een week geleden, maar was ik er nog niet aan toegekomen om dit te posten. Ik had ontzettend veel zin in Argentinië en gelukkig is dat tot nu toe allemaal waargemaakt, maar dat voor een volgend bericht.

Zit er al verbetering in het Nederlands elftal?
Ciao, J